hotbike
Kerkgebouwen in Wyoming zoeken naar geesten met gratis ijs | Informatie
"Er zijn niet veel mensen die nee zeggen," verklaarde Woodson.
De kopers waren Noah en Shannon Singer uit Park Metropolis, Utah, die zichzelf op de juiste tijd op de juiste plaats ontdekten toen ze onlangs met hun drie jongere kinderen over Glenwood Avenue slenterden. Ze overhandigden de ijskar op een elektrische fiets gewoon toen Collins hem uit de schuur van de kerk trok en klaar was om weg te trappen.
"We hebben geluk op dit moment", zei Noah, zich tot zijn 7-jarige dochter, Ava, wendend. "Wat zou je leuk vinden? Waarschijnlijk een ijslolly, ja? "
"Ja!" schreeuwde ze, haar ogen lichtten op boven een tie-dye-masker. "Een ijslolly!"
"Hoe vraag je dat?" zei haar vader.
"Mag ik alsjeblieft een ijslolly?"
Collins overhandigde er een aan Ava en vervolgens aan elk van de tegenovergestelde leden van de familie, en legde vervolgens uit waarom: in een zomerseizoen dat wordt geschetst door een pandemie die honderdduizenden het gevoel heeft gegeven dat ze op afstand en niet in hun soort zijn, St. De kerk hoopt de mensen van Jackson Gap te vervoeren met snoep, zoete goedheid.
De gedachte kwam van Catherine Morahan, de jeugddirecteur van de kerk, met een subsidie van $ 11,700 van de Basis for the Episcopal Diocese of Wyoming, waardoor de aanschaf van twee $ 5,000 e-bike-karren mogelijk was.
"We doen gewoon een poging om wat liefde te ontvouwen", zei Collins. "Ice cream love."
'Mooi, waarschijnlijk wel,' zei Shannon Singer glimlachend. Het huishouden liep verder richting het centrum en likte ijslolly's in de middagzon. De vrijwilligers begonnen binnen de andere cursus. Ze zijn op een missie geweest, ze waren meestal pas begonnen.
Collins was verantwoordelijk voor de wagen, vermoedelijk degene die op de markt verkrijgbaar is, aangedreven door een e-bike. Ze zei dat het komt met de knikken die je kunt verwachten van een dergelijke nieuwigheid - het is "prime heavy, een beetje tippy", verklaarde Collins. Na een paar diensten krijgt ze het te pakken, maar soms vindt ze het toch moeilijk te manoeuvreren, vooral via middagbezoekers.
De laatste reis verliep gemakkelijk, hoewel, en de belangrijkste stopzetting was het Jackson Gap Youngsters's Museum, de plek waar een horde hier kwam werken. Een jongen sneed zich af van de overgeblevenen in de richting van de kar en hinkelde over een houten hek om de snelste, meest directe route te nemen.
Ze hielden zich in terwijl ze de volwassenen naderden en vormden een soort van een enkele rij. Bij de ingang van de kar staan drie voorwerpen op een menukaart: chocoladerepen met ijs, ijslolly's en sandwiches met ijs.
'Je krijgt er een, twee of drie,' adviseerde Woodson de groep. "Je begrijpt de oefening."
Ze waren hier eerder via geweest. De kar volgt normaal gesproken een van de drie routes. Het was binnen een paar weken niet gestopt in het museum, maar de jongeren daar herinnerden zich het goed wat het betekende.
Een jongere dame, de 8-jarige Iris Bain, verklaarde dat ze de kar twee keer op één dag tegenkwam en twee lekkernijen kreeg - een broodnodige onderbreking in de laatste warmtegolf van het gebied.
"Het staat op dit moment hoog aangeschreven," zei ze, "maar het was zeker warmer nadat ik er twee had gekregen."
Anna Luhrmann, deze systeemcoördinator van het museum, deed mee aan het bevroren feest. Ze had gewoon “een grove salade” genuttigd. Salades zijn zwak. IJs is het lekkerst. "
"Het is gewoon een van de beste factoren om dat zomerseizoen te doen", zei ze over de leveringsdienst. “Er zit veel nostalgie en plezier in de kleine stad in. Iedereen heeft het moeilijk, dus laten we ijsjes geven aan de jongeren. "
Ze zweeg even en nam nog een keer kauwend: 'En hun docenten,' voegde ze eraan toe.
De vrijwilligers van de kerk gaan meestal naar aanvragen voor het zomerseizoen, zoals deze voor het museum en de Artwork Affiliatie van Jackson Gap. Op deze plaatsen is het vaak om jongeren naar de kar te zien rennen, waanzinnig geschreeuw van "ijs!" voor hun aankomst.
Een andere normale stop is Phil Baux Park, de plaats waar de bewoners en gasten van de vallei de hele dag door loungen. Toen ze aankwamen, lokten Collins en Woodson gewoon een groep grijnzende jongeren met gympen en felgekleurde korte broeken. De volwassenen hebben echter de neiging om opnieuw te dragen.
"Wil je iets?" Woodson verzocht om een dame die een stel kinderen vergezelde. Ze stond opzij, kennelijk onzeker of ze wel of niet mocht deelnemen.
"Tuurlijk," verklaarde Woodson. "Het is voor tieners van alle leeftijden."
Een seconde later reden twee mannetjes op de fiets achter de kar, maar op de punt zonder ijs remden ze en cirkelden opnieuw. De oudere man, een Michigander genaamd Joe, stopte om het scenario te evalueren. Zoals veel geautoriseerde leeftijdsgenoten, leek hij verbaasd.
"Waarom is het gratis?" hij verzocht.
Woodson verzekerde hem dat er geen vangst is. "Niets is gratis", zei ze, "maar dat is gratis."
"Mooi," zei Joe, "een klein beetje verfrissing kan goed zijn voor mijn zoon en mij. Je zult niet gratis kunnen verslaan."
Bij het verlaten van het park, zagen Collins en Woodson de massa's Wilderness Adventures Base Camp. Het was hun laatste vakantieplek, maar de voorzieningen werken laag.
"Kijk eens naar al deze jongeren daarboven", zei Woodson. "Ze wekken de indruk dat ze verzengend zijn."
"Ik hoop dat we genoeg hebben," verklaarde Collins.
De een na de ander vroegen de jongeren via, hun ijslollys en ijs uitkiezen. Hoewel het rantsoen van sinaasappelroomijs terugliep tot slechts twee, kreeg iedereen het gewenste toetje. Aan het einde van twee uur hadden Collins en Woodson zo'n 150 mensen te eten gegeven en in ruil daarvoor evenveel glimlachen verdiend. Dat, zeiden ze, is hun beloning.
"Alle mensen die een dienst hebben genomen," zei Woodson, "hebben zoiets van: 'Dat is waarschijnlijk de leukste factor die we het hele zomerseizoen hebben bereikt.' ''