Fırtınada bisiklet sürmek, gerçek hayattan ferahlatıcı bir ara

Turuncu ve bej naylon, hayal gücümün ve ileri görüşlülüğümü doldurdu, öğleden sonra geç saatlerde bile parlak bir parıltıyla noktalandı. Eskiden çadırımızın içine bakıyordum, ancak tüm farklı duyularımla dışarıda olup bitenlere odaklanıyordum, göremedim.

Şimşek ve gök gürültüsü arasında saniyeleri sayarak fırtınanın durumunu hesapladım. Şimşek çakmasından hemen sonra etrafımızı yüksek sesle çevreleyen gök gürültüsünün bir sonucu olarak uzun sürmedi.

Görünüşe göre biz böyle geziyoruz.

Kocam ve ben haftalarımızı bisiklete binme yolculuğumuza titizlikle hazırlanarak geçirdik. Bir dizi durum ve eylem için stok yaptık, sipariş burada Fred Meyer'den kaldırım kenarı toplama yoluyla sağlanıyor; REI için web tabanlı bir sipariş.

COVID-19 süresi içinde makul derecede ayrıntılı bir dış yolculuk planlamak yorucu. Ancak, uzakta geçirdiğimiz zamanın değerli olacağını biliyorduk. Pandeminin başlamasından dolayı evden ayrılmadık ve bu, dağların içinde birkaç gün ve gece çekimimizdi.

Bisikletlerimize çadır malzemeleri, su ve yemekle doldurulmuş çeşitli bagajlar yükledik. Cooper Touchdown'dan Resurrection Move yolundaki birincil çeyrek saat zorluklar getirdi. Bisikletimi beğendim. Yaparım. Ama kesinlikle 5 yaşında bir Salsa Mukluk yağ lastikli bisiklet, bu da onu satın aldığımdan beri her geçen 12 ayda bir piyasada daha hafif bir bisiklet daha olabileceğini gösteriyor.

Sebat ettim - biz bunun için kaydolmuştuk ve eskiden bisiklete binme konusunda çok kararlıydım. Bununla birlikte, ağır tekerlekli evimi dağlara doğru ittiğimde bir sürü bisikletli yürüyüş bölümü oldu.

İkinci gün, yolun en azından ekstra basit bölümlerinde ona tutunuyordum. Dağların çevrelediği alçak bir dağ kesiminde güzel bir kamp keşfettik. Gün pırıl pırıl maviydi ve mevsimsiz sıcaktı. Kampımıza, ana yoldan kısa bir yoldan erişildi, çayırlar ve içinde bir çocukken keşfetmenin keyifli olacağı görünen, içinde sosyal bir yol olan bir çalılıklarla çevrili.

İlk işimiz çadırımızı ayarlamak oldu. Bisikletlerimizdeki çeşitli malzeme çuvallarından ve platformlarından direk ve malzeme çektik. Toplu olarak direkleri tıklarken, kocam öğleden sonrasının geri kalanının tonunu belirleyen soruyu istedi: "Yer, orta direk mi?"

Ortadaki çubuk, ortaya çıktığı için, yolun engebeli bir kısmındaydı, bisikletimdeki elastik kıskaçtan kaydığı yerin arkamızda bir mil kadar gerideydi, ama aslında bunu daha sonraya kadar bilmiyorduk.

Sonraki bir saati, kocam yolumuzun izini sürerken, çalılıkların arasında bulduğum bir sopadan derme çatma bir çadır direğini çıkararak geçirdim. Neyse ki, parlak turuncu direği oldukça hızlı keşfetti ve ben eskiden çadırı kurmaya çalışırken tekrar kampa girdi.

Ben, benim güvencesizce bükülmüş sopa ilişkimi standart direğe zıt olarak ve eşleşme olmadığı konusunda anlaştık. Çadır yukarı çıktı ve kazığa bağlandı.

Daha sonra, dağın ortasında toplanan bulutların, standart bir yağmur fırtınasından daha büyük bir şey olduğu anlaşılınca, dirsek şeklindeki sopanın çadırı daha önce zar zor tuttuğunu düşündüm. O eksik direği bulduğumuz için ne kadar şanslı olduğumuz için kendimi alçakgönüllü hissettim.

Bu garipti. Bir yönümüzde gökyüzü parlak mavi ve sıcaktı, sayısız duygusal tecrübesiz tundrayı ve bizi aydınlatıyordu. Tersi durumda, gökyüzü o kadar derinden morarmıştı ki, hiçbir şekilde bir dağ kampından gelen düşüncelerimle, onu evimden görmek beni telaşlandırmıştı.

Hafif bir gök gürültüsü duyduk. Yağmurluklar ve yağmurluklar devam etti. Basitçe, rüzgârın haykırışları kamp alanımızı süpürüp ana yağmur dalgasını ortaya çıkardığı için, onu çalılıkların arasına çıkardık. Orada metalik çadır direği olmadığını düşündük ve çalılar aynı tepeydi. En yüksek faktör biz olmayacaktık ve yağmurdan biraz sığınacaktık.

Dallar aracılığıyla denediğimizde, rüzgarın gökyüzünde aşırı yağmur perdelerini ittiğini ve yakınlardaki bir dağın fonundan çarpıcı bir şekilde önce süpürdüğünü görebiliriz. Rüzgar, kucağımız boyunca kahverengi çam iğneleri esti. Cansız çalılardan üzerimize fırlayan iğnelere bakıyor gibiydik. Bu, etrafımızdaki açık gövdelerin ve köklerin arka tarafındaki kömürleşmiş işaretleri fark ettikten sonra.

Gök gürültüsü duyulabilir şekilde daha yakındı. Seçim tarafından benimsenen gerçekten hızlı bir diyalogdu. Çalılıkların arasından koştuk ve yağmurun altında çadıra doğru koştuk.

Koroner kalbim çarpıyordu ve bu sefer bisikletle yürümedi.

Sonraki bir saat çadırda oturup, etrafımızda gök gürültüsünü dinleyerek ve şimşek çakmasını içimizde alay ederek görerek, kendime hangi güvenlik aracı hakkında hoş, kaygı dolu bir düşünceye sahip oldum. Seçme şansım olsaydı bu uzmanlığı seçeceğimi söyleyemem. Ancak sonunda fırtına dağıldı. Çadır sineğini açtıktan sonra, çayırın ışıltılı, deneyimsiz ve düşük güneş ışığı ile sarı renkte parıldamasına neden olan altın gece yumuşaklığına çıktık.

Bisikletlerimiz yıkanmıştı (en azından bir yönüyle). Yaşıyorduk. Şimdi, çadırın içinde otururken elektriksel heyecan ve endişenin bu anımsaması, kirlenmemiş ısı ve hayatta kalma duygusuyla benimsendi. Muhtemelen uzun bir kış olacak olan bu müteakip yalancılık dalgasına taşıdığım bir his.

Geleneksel bir gezi mi? Hayır. Ancak belki de hayatımızda bu zamana kadar tamamen ölçülebilir.

Alli Harvey, Palmer'da yaşıyor ve Southcentral Alaska'da sahne alıyor.

[Denetleme gerektiren çok sayıda yorum nedeniyle, birçok makalemizdeki yorumları geçici olarak devre dışı bırakıyoruz, böylece editörler koronavirüs krizine ve diğer haberlere odaklanabilsin. Sizi yazmaya davet ediyoruz editöre mektup or doğrudan ulaşmak bizimle belirli bir makale hakkında iletişim kurmak isterseniz. Teşekkürler.]