Neden 15 Yıllık Hibrit Bisikletimi asla Değiştirmeyeceğim

Bisikletimle ilgili bu modayı son kez hissettiğimde 9 yaşındaydım; o kalın yorgun, turkuaz mavisi bir Schwinn'di ve gizlice onun bir at olduğunu düşündüm. Herhangi bir at değil: Schwinn, Marguerite Henry'nin Godolphin Arabian'ıydı. Rüzgar Kralı, o kadar tipik bir şekilde kontrol ettim ki üniversite kütüphanecisi sonunda onu parmaklarımdan koparmak ve öğrenmek için başka bir şey bulmam için beni bilgilendirmek zorunda kaldı.

Yaz geceleri, cins için ileriye dönük yolu belirleyebilecek bir at yarışında kürenin gerisinde kaldığımı hayal ederek bloğun ucuna kadar pedal çeviriyordum. Köşeyi düzgün bir şekilde çevirin, bir yol daha geçtikten sonra, daha sonra gergiye doğru ilerleyerek daha büyük bir vitese geçtik. Ekip ayak parmaklarına geldiğinde, atım ve ben yine zararlı bir eğimle Ewing Bulvarı'na doğru dörtnala koştuk, bitiş çizgisine, hanemin evine, galip gelene kadar küçük uzun atışları alkışlayarak.

Temel bir bisiklet, olması gereken bir şey olabilir.

Uzun zaman sonra, yolculuğum bir Trek 7300 Multitrack, 2012'de durdurulan bir manken, ancak onun soyundan gelenlerin üzerinde durduğunu düşünmeme rağmen, Arap hattı yine de binicileri zafere götürüyor, bir yere. "Multitrack" belirli bir şey olmadığı ve hatta mevcut olduğu için bir örtmece gibi görünüyor: İtalyan formaları ve bisiklet şortları giyen erkekler tarafından tercih edilen yarış motosikletlerinin parlak türlerinden yoksundur ve enerji moduna geçen elektrikli bisikletler kadar akıllı değildir. Pedal çevirmeden seyretmek istiyorsanız. Bu, aşama aşama azaltabilecek bir şeyden sıyrılmış, bir Armani mayosuna eşit ve bu kadar maliyetli bir tür çevre dostu aero bisiklet değil.

Eskiden ince tekerlekli bir yarışçım vardı ve bazen gidonu düşürür, tekrar düzleştirir ve bu uydurma çocukluk at yarışlarını anımsatırdım. Ancak gerçekte, her zaman yarışçının istediğimden daha büyük olduğunu hissettim. Ara sıra bir şehir binicisi, hoş, güçlü bir bisiklet sahibiydim. Trek hoş ve güçlü bir bisiklettir; iyi sözler üzerindeyiz.

11 yıl önce Los Angeles'tan New York Metropolis'e taşındığımda onu geride bıraktım, bunun sonucu olarak yıllar değil, aylarca yok olacağımı varsaymıştım. Ancak eskiden kusurluydum ve nihayet dikey konut ruhuma zarar verdi, ben de dağıldım ve bisikleti doğuya gönderdim. Pazar sabahları erken saatlerde West Aspect bisiklet yolunu Chelsea'den Columbia College kampüsüne yaklaşık 100 blok bisikletle gidebileceğimi doğrulamak için öğrettiğimi, eğer seçersem, sonra da eve döndük.

Geçmişte bir yıl önce tekrar Los Angeles'a taşındığımda, vatan hasretiyle başardım, bisiklet benimle küresel yolculuğu tamamladı. Şimdiye kadar yaklaşık 15 yıl geçmiş olmalı, ancak bu bir zevk atı için ana yaş ve sadakat için bahsedilmesi gereken bir şey var.

Tekrar satın aldığımda, transferden ve yepyeni bir işten rahatsız olduğumda bunu görmezden geldim; iki patlak lastiği ve taşıma sırasında yanlış yerleştirilmiş bir pompası vardı. Ancak geçen Şubat ayında son olarak onu yakınlardaki bir bisiklet butiğine gittim - benimkinden daha soğuk kafalar, LA'nın bisiklet yollarını bir uzmanın frenlerin transferden sağ çıktığını doğrulayabileceğinden daha önce çözmenin akıllıca olmayabileceğini söyledi. Bir defansiflik hissettim: Pencerenin içindeki bisikletler, eşleşecek değer etiketleri ile her bakımdan daha meraklıydı. Tezgahın arkasındaki adama, Trek'imi bir kez daha vermeyi düşünmeleri durumunda rica ettim.

Bana bir iç beyzbol gülümsemesi vurdu. Mağazadaki herkesin dinlemesi için yeterince yüksek bir sesle, "Güzel bir bisiklet" dedi. "Durmaksızın sona erecek." 4 gün sonra güzel bisikletim ve ben pratik frenler ve vitesler, tamamen şişirilmiş lastikler ve sofistike bir gövdeyle otoyola çıkmayı başardık.

Bir motosiklete nasıl binebileceğinizi hiçbir şekilde unutmamakla ilgili klişeyi bir kenara bırakın, çünkü burada daha da büyük bir gerçeklik var: Bir motosiklete binerken nasıl hissettiğinizi her zaman hatırlarsınız, hiçbir şekilde bağlı olan anıları kaybetmezsiniz. gerçekte olduğundan daha fazla hücresel olmanın geçici uzmanlığı. Pedal çevirme ve yönlendirme yeteneğine sahip olmak pek bir başarı değil, ancak 9 yaşındaki benliğinizi çağırma yeteneğiyle, yalnızca konuştuğumuz gibi değil, öncekinden ne kadar esintisi olursa olsun, gerçekten hissetmek değil mi? Bu bir şey.

Haftalar içinde, pandemi nedeniyle kapandığını bildiğimiz dünya ve güvenli bir şekilde yapabileceğim birkaç sorundan birini kullanarak, daha önce ıssız sahillerde ve bisiklet yollarında, hiç kimsenin sonucu olarak hiçbir şekilde daha güvenli olmayan sokaklarda sürüyordu. Ara sıra 20 dakikalık yolculuktan 4 mil'e, neredeyse her gün 6'ya çıktım. Yollar Might'ta yeniden açıldığında, 10 millik küresel yolculuğu kullanıyordum, basitti ve sadece bunun sonucu olarak benim yerimden bisiklet yolunun kuzey bitişine kadar olan boşluk vardı. Er ya da geç yanlış şekilde kilometre ekleyeceğim; belki tüm boyutu yapacağım.

Bana bisiklet yolunda giden ebeveynlerin kendilerine bilgi verecek iç hikayeleri var. Süslü formalar içindeki kişi paketleri, Toskana kırsalında bir yarışın ortasında açıkça görülüyor. En azından benim Santa Monica mahallemdeki e-bisiklet sürücüleri, daha önce kükrerken film çeken yüksek hızlı tatilcilerdir. Süslü bisiklet kullanan kişiler arasında paparazzilerin gözünden yararlanmaya yetecek kadar iyi biliniyor - göze çarpan bisiklet, şimdilik kırmızı halı bornozuna eşit.

Ve tek hızlı deniz kruvazörleri kullanan kişiler, onları görmezden gelmeyelim, geçmişin deniz kenarındaki titreşimleri, dişlisiz bisikletlerin sadeliğini, koster frenlerini, bir burger, patates kızartması ve bir sörf tahtasını özlüyor gibi görünüyorlar.

Benim, istediğim şeyi yapan bir motosiklette, daha önce yaptığım gibi, bir klipte alan yoluyla aktarmam gerekiyor, yeterince yeterli değil. Saçımdaki rüzgar - tamam, başlığımın üzerindeki hava akımı çıtalarının içinde - ve normalden çok daha az toprağa bağlı olma hissi, bu kadar kazıldıktan sonra bugün özellikle iyi. İlk hedeflerimden biri, ancak Trek bunu çok fazla yalpalama olarak ele alıyor ve nihayet ekstra uygun bir hızda rahatladığımda alay etmiyor.

En son kullanımım çok önemli bir şeyle başladı: Doğuştan bütün gün yine de oturmaktan aciz olduğum için hareketle ilgili bir şey istedim, ancak bir saniye keşfettiğimde yabancılardan kaçmama izin verecekti. Sonra modası geçmiş duygular başladı ve her hafta birkaç kez kullanmak, Santa Monica iskelesine bir kahve molası ya da bisiklet yolunun ucuna doğru küresel bir yolculuk olsun ya da olmasın, neredeyse her gün kullanmaya başladı. Sürüş, çok az değerli olduğunda kalıcı olmayan fırlatma sağlar.

Sabit olan, hangi yoldan gidersem gideyim, yolculuğun ucuna yakın Pico Bulvarı'nda düzgün bir gezinti. Deniz kenarındaki Pico çıkmazları, bu nedenle Pasifik'e bir göz atmak ve tam bu saniyede ne renk olduğunu görmek için tek blokluk bir yol. Düzenli olarak değişiklikler; Farkına varmak isterim.

Sonra tekrar ana yola, okyanus esintisine dönüyorum ve tekrar evimde yarışıyorum.